Ulu Öndər Heydər Əliyevin 22 may 1998-ci il tarixli Fərmanına əsasən, Əlahiddə Azərbaycan Korpusunun yarandığı gün - 26 iyun Azərbaycan Respublikasının Silahlı Qüvvələr Günü elan olundu və hər il bu tarix rəsmi dövlət bayramı kimi qeyd edilir. 

fPaylaşmaq

Whatsapp

Bu ilin mayına çalışdığı Azərbaycan Respublikası Dövlət Neft Şirkətinin (SOCAR) “Azneft” İstehsalat Birliyinin 1 saylı İxtisaslaşdırılmış neft-mədən xüsusi texnika İdarəsindən işdən çıxarılıb.

fPaylaşmaq

Whatsapp

Allahverdi Eminov

(Unudulmaz müəllimlərimiz)

...Filologiya fakültəsinə qəbul olunmuşdum, bir neçə gündən sonra dərslər baslanacaqdı, yataqxana problemi düzəlmişdi. Əslində, I kursları bu məişət hüququndan məhrum eləmək istəmişdilər. Pedaqoji İnstitutun rektoru, mərhum Mehdixan Vəkilov qəti etirazını bildirərək deyib ki, əksinə, V kurslar Bakını yaxşı tanıyır, qoy bir il kirayəşin olsunlar, birinci kurslar isə rayonlardan gəliblər, hələ uşaqdılar.

Allah belə insanpərvər ziyalılarımıza rəhmət eləsin!

Eyni kursa daxil olan tələbə yoldaşlarımızdan Bəhram Avılov, Hökmalı Dostəliyev, Rafiq Məmmədovla dərdləşirdik. Qəribsəsək də özümüzü o yerə qoymurduq, necə oxuyacağımız, kimlərin bizə dərs deyəcəkləri barədə söhbətləşirdik. Kənardan bizi dinləyən arıq bir oğlan söhbətə qoşuldu. Öyrəndik ki, o, II kurs tələbəsi Əliyar Əliyevdir:

- Kamal Qəhrəmanovdan qiymət alsanız İnstitutu bitirmiş hesab edin, - dedi və gülümsündü: - Sizi qorxutmaq üçün demirəm. Savadlı, tələbkar, güzəştsiz müəllimdir. Ədəbiyyatşünaslıqdan mühazirə oxuyacaq.

Bu müdaxilə xəbərdarlıqdırmı, yoxsa belə ədəbiyyatşünasın əlindən “canını qurtardığından” lovğalanmaq idimi? Hər ikisi ola bilərdi və düzgün qəbul etmək lazım gəlirdi. Fakultənin dekan müavini, tarixçi, professor Şükür Sadıqov bəstəboy, qara qıvrım saçlı, təxminən 30-35 yaşlı bir müəllimlə auditoriyaya girdi, dərhal ayağa qalxdıq, salamlaşdıq.

- Kamal müəllimdir, Qəhrəmanov, - dedi və əlavə etdi: - “Ədəbiyyatşünaslığın əsasları” fənnindən dərs verəcək.

Sonra həmkarını mehribanlıqla süzdü, zərif bir zarafatdan sonra otaqdan çıxdı.

Mən yanılmamışdım, təxmini verdiyim “35” rəqəmi düz çıxdı və qəribədir, 35 ildən sonra unudulmaz Kamal müəllimimi xatırladım. Niyə, nə üçün? Sual həmişə məni düşündürmüşdür: -Gəncliyin boynunda haqq - sayı olan, cəmiyyətdə izi qalan ziyalı pedaqoq - alimlərimiz hansı səbəblərdən unudulur? Kimsəsizlikdənmi, laqeydlikdənmi? Bu dəfə sualımı cavabsız buraxaq.

***

...Kamal Qəhrəmanov Şuşada doğulmuşdu, bu şəhərin saf havasını udmuşdu, ona görə də saf adamdı, təmiz insandı. Çox erkən yaşlarında Vətən savaşına (1941) getmişdi, döyüş yolu keçmişdi. Qayıdanda ədəbi mühitə düşmüşdü: Mikayıl Rəfili, Feyzulla Qasımzadə, Əbdüləzəl Dəmirçizadə, Sədi Əfəndiyev, İsmayıl Şıxlı, Əhəd Hüseynov kimi müqtədir alim - pedaqoqlarla bir sırada çalışmışdı. Təsadüfi deyil, professor M.Rəfili kimi görkəmli alimin fənnindən - ədəbiyyatşünaslıq və Azərbaycan ədəbiyyatından mühazirələr oxumuşdu. Elmi rəhbəri də Rəfili olmuşdu, lakin gənc Qəhrəmanovun obyektiv təkəbbürlüyü, güzəştə getməməsi və s. iddiası professorun xoşuna gəlməmiş, o da başa çatmış tədqiqatından imtina etmiş, başqa mövzuda dissertasiya yazmışdı.

Kamal Qəhrəmanov ən çox mərhum yazıçımız, əvəzsiz pedaqoq İsmayıl Şıxlı ilə ünisiyyətdə bulunurdu. Bu da səbəbsiz deyildi: İsmayıl müəllim də, Kamal müəllim də əqidəcə, iştahca (60-cı illərdə rüşvətin virusları cəmiyyəti təzəcə xəstələndirmişdi) da təmizdilər, əyilməzdilər. İsmayıl Şıxlı yalnız onunla zarafatlaşardı. Auditoriyada isə hər iki müəllimimiz ciddiydilər.

Mən ötən illərə qayıdanda, o dövrün ali məktəb müəllimləri barədə yazanda bir məsələni xüsusi vurğulayıram: Təmizlik!

Təəccüblü görünə bilər bu günkü nəsil üçün, nahaq yerə 60-70-ci illəri deyirəm. Hansı ki, bilavasitə şahidi olmuşuq. Elmi dərəcəsizi də, dosenti, professoru da tələbələrin gözünün içərisinə açıq alınla baxırdılar. Azər Hüseynov, Cəfər İbrahimov, Yunis Ələsgərov, Məmməd Şıxlı, Şükür Sadıqov, Əhəd Hüseynov, Aben Kərimov, Əminə Hüseynova və qeyri-müəllimlərimiz də Kamal Qəhrəmanov və İsmayıl Şıxlı kimi ideallarımız təmizlik nümunəsiydi.

***

Səksəninci illərdi, İsmayıl Şıxlının evində dayılarımla (onlar yaxın qohumdular) qonaq idik. Xəstəlikdən uzaq, qamətli İsmayıl müəllim maraqlı söhbətlər edirdi. Yadında qalmış tələbələrini xəbər alırdı, maraqlanırdı onlarla. Mən də o vaxt “müəmmalı” görünən əhvalatlardan suallar verirdim.

- İsmayıl müəllim, - dedim. - Bir suala münasibətinizi istəyirəm. Nə vaxtdı ürəyimdə dolanır.

O, əliylə sıx qara saçını sığalladı (bu, onun adətiydi), üzümə baxdı. Mən cəsarətləndim:

- Ali məktəblərdə natəmizliyə, xüsusilə, doğma APİ-yə necə baxırsız?

İsmayıl müəllim ani sükutdan sonra dedi:

- Nə qədər Kamal Qəhrəmanov dəyişməyib, heç bir natəmizliyə inanmıram.

Bu, müdrik yazıçı qiymətiydi!

Həqiqətən də Kamal Qəhrəmanov dəyişmədi. Axı, bu necə ola bilərdi: Cavanlığını Pedaqoji İnstitutun yataqxanasında bir otaqlı mənzildə qoca anası ilə keçirən filoloq - alim hansı natəmizliyə meyl göstərə bilərdi?! (Biz tələbələrlə eyni mərtəbədə yaşayırdı).

Kamal müəllim I kursda biz tələbələrlə mühazirələri necə dinləməyin, qeydlər aparmağın, seminar məşğələlərinə necə hazırlaşmağın yolunu öyrətdi. Heç vədə qeydləri olmazdı, auditoriyaya girib sinif nümayəndəsinə: “Kim yoxdur?” sualını verməzdi. Nəzərlərini gəzdirər, kimin gəlmədiyini özü müəyyənləsdirər və sol əli cibində ahəstə var-gəllə qaşları müəmmalı çatılardı. Suala cavab verməyəndə istehzalı gülümsəyərdi.

Düzü, bunun ciddiliyinə məna verməsək də elə - belə də ötüşməzdik. Kamal müəllimlə həmyerli olan, yay aylarında istirahət vaxtı salamlaşan, Pedaqoji Universitetin dosenti Təyyar Cəfərov yataqxanada deyərdi ki, Kamal müəllimin istehzasından kim canını qurtarmaq istəyirsə ədəbiyyatşünaslığı öyrənməlidir. Həqiqətən, O öz mühazirələrinə daha çox inanırdı və sonralar yazdığımız mühazirə dəftərlərini oxuyanda bu inama haqq qazandırırdıq. Kamal Qəhrəmanov anlayısları, ədəbiyyata yanaşma, meyl və üslubları həm qlobal, həm də incəliklərinə qədər xır-dalayırdı maraqlı nümunələrilə.

Onun iti yaddaşı vardı. Yuxarı kurslarda Azərbaycan Sovet ədəbiyyatından mühazirələr oxuyanda şeiriləri rəvan səslə əzbərdən söyləyərdi. S.Vurğunu, S.Rüstəmi, M.Müşfiqi, R.Rzanı, M.Rahimi həvəslə auditoriyaya çatdırardı. “Komsomol poeması”ndan ən kövrək yerləri söyləyərdi, eləcə də “Ana və poçtalyon”, “Leninqrad göylərində” əsərlərini. Sanballı yazıçı Əbülhəsənin, təfərrüatlı na-sir Əli Vəliyevin romanlarının məziyyətlərini təhlilə qoşurdu. “Dostluq qalası” (“Müharibə”)  romanı haqqında sanballı məqaləsi 50-ci illərdə “Azərbaycan” jurnalında çıxanda sensasiya kimi qarşılanmış, Yazıçılar İttifaqında görkəmli ədib Mehdi Hüseyn məqaləni tərifləmişdi. Bu faktı, əlbəttə, bizə İsmayıl Şıxlı demişdi.

***

Kamal Qəhrəmanov xaraktercə ciddi, sözü üzə deyən adamdı. İstər kafedra, istərsə İnstitutun mötəbər iclaslarında ədalətsizliyə dözməyən, haqqı müdafiə eləyəndi. Onun bu keyfiyyətini yeksək qiymətləndirən mərhum psixoloq, professor, Pedaqoji İnstitutun o zamankı rektoru Şövqi Ağayev sezmiş, yüksək vəzifələr təklif eləmişdi. Güc - bəla ilə dekan müavini işləmiş, az sonra uzaqlaşmışdı. Bəlkə də 60-cı illərdə neqativ halların ali məktəblərə ayaq açmasından xoflanmış, təmizliyini firavanlığa qurban verməmişdi. Yazıçı İsmayıl Şıxlının qənaəti kimi.

Mən pedaqogika üzrə Əhməd Seyidovun aspirantı idim. Hər həftə doğma Pedaqoji İnstitutda müəllimlərimlə görüşürdüm, ədəbi söhbətlərdə bulunurdun. Saçlarına təzəcə dən düşmüş sevimli müəllimimlə görüşəndə cavanlıq çılğınlığı ilə ötən illəri xatırlayırdı:

- Təyyar Cəfərov, Aydın Şirinov, Rafiq Xəlilov, Yasin Qaraməmmədli, Himalay Qasımzadə ilə bir çalışırıq, - deyirdi. Və onların hörmət - izzəti saxladıqlarını vurğulayırdı. - Sənsə ədəbiyyatı bəyənmədin. - Yarızarafat, yarıciddi narazılığını bildirirdi: - Bəlkə qayıdasan? - Sualedici baxışlarından canıyananlıq oxunurdu.

Mən Kamal müəllimi başa düşürdüm. Tələbə ikən “Gənc müəllim” və “Azərbaycan gəncləri” qəzetlərində çıxan kiçik ədəbi qeydlərimi, resenziyalarımı oxuyub sevinirdi. O zaman gənc olan Fikrət Qocanın ilk kitabı “Qağayı” barədə məqaləmi tərifləmişdi. İndi bir müəllim sevinciylə xəfif narazılığını bildirirdi.

K.Qəhrəmanovun imtahanı sərt götürmək üslubu məşhur idi və bunun tələbkar qəhrəmanı idi. Necə ki, iki dəfə biz bu vahiməli mübarizə meydanını görmüsdük. İş gətirdi, “Azərbaycan müəllimi” qəzetinin əməkdaşı sifətiylə Pedaqoji İnstitutda semestr imtahanlarından yazmalı oldum. Və tərəddüdsüz Kamal Qəhrəmanovun “Ədəbiyyatşünaslıq” fənninin imtahanında iştirak elədim. Baxmayaraq, üstündən iyirmi il keçmişdi. Müəllim zahirən də, üslubca da ciddi dəyişməmişdi. Möv-zuların genişliyi və dərinliyi içərisində ən incə, ağlagəlməz nöqtələri, ştrixləri açıqlamağı soruşur, dolaşıq məqamlarda cüzi köməklik göstərir, qiymətdə isə obyektiv xəsisliyini büruzə verirdi. Bircə biz nəsillə müqayisədə fərqi o idi, “Kömək əlini” uzadırdı. Bu nəydi, illərin - yaşın Kamal müəllim xarakterini yumşaltması, onun güzəştə getməsi məntiqiydi, yoxsa tələbələrin səviyyəcə biz nəsildən fərqliliyiydi?! Cavabı çətin olsa da onu deyərdim ki, Kamal Qəhrəmanov həyatın dupduru, axarlı sahillərində yaşayırdı, cəmiyət sağlamdı, lillənmişdi. Tələbələrdə məsuliyyət hissi daha güclüydü. Yox, bu amil də Kamal Qəhrəmanovu yumşaltmaqda acizdi. İmtahanın gedişində bir məqam əvvəlki qənaətimə haqq qazandırdı: Keçmiş tələbələrindən professor Qəzənfər Kazımov və professor Aydın Hacıyev xidməti işlə bağlı üzr istəyib, içəri girdilər. Rektorluğun tapşırığını Kamal müəllimə çatdırmaq üçün bir xeyli susdular, sanki deyəcəklərini müəllimlərinin əmri kimi qarşılayacağından ehtiyat eləyirdilər. Handan-hana Kamal müəllim dilləndi:

- Hə, sözünüzü deyin,  - gülümsündü. - Çəkinməyin, daha tələbə deyilsiz.

Qəzənfər müəllim həyəcanını axır ki cilovladı:

- Bizim cəsarətimiz çatmaz tələbə tapşırmağa. - Yumor hissli Qəzənfər müəllim ciddi görkəm aldı. Aydın müəllim də dinib - danışmağa cəsarət göstərmirdi...

Mənim üçün bu gözlənilməz görüş insan xarakterinin səbatlığını, ləyaqətini təsdiqləyirdi. Kamal Qəhrəmanov nəslini həyat ipə - sapa yatızdırmaqda acizdi. Və onlar beləcə xatirələşdilər...

***

Arxivimdə nəyisə axtarırdım. Saralmış, səliqəsini illərə vermiş bir dəftər əlimə keçdi. Ədəbiyyatşünaslıqdan bir-iki mövzu qalmışdı, heyifsilənsəm də həyəcanla vərəqlədim. Titrəyən əlim deyildi, uzaqdan boylanan xatirələrimdi. Yazı solğunlaşsa da apaydın oxunurdu, hər işarənin, sözün, cümlənin yazılma tarixi yaddaşımda necə də qalmışdı. Yox, bu elə - belə yazı - pozu deyildi, unudulmaz Kamal müəllimin tələbələrinə ürəkdən gələn fikirləriydi, istəyi idi. O, bir zaman söylədiyini beynində, ürəyində yaşatmış və tələbələrinin yaddaşında əbədiləşdirmək üçün dəf-tərlərə köçürtdürmüşdü.

Kamal müəllim yanılmamışdı, haqq qünyasında güman ki, bu etibardan onun saf ruhuna pay düşmüşdü...

***

Özümü cilovlamaq mənim üçün nə qədər çətindi. İnsan niyə quş ömrünü də yaşamır? Haradan bilsin ki, onun doğmaları, övladları, nəvələri xatirələrin göynərtisini özləriylə gəzdirirlər? Yox, deyirlər əyan olur. Əlbəttə, ancaq deyirlər.

Telefon nömrəsi. Səs çağırır... Kimi? Səsə bu evin sahibi, minlərlə yetişdirməsiylə fəxr eləyən Kamal Qəhrəmanov cavab verməyəcəkdi...

fPaylaşmaq

Whatsapp

Nizami Süleymanoğlu

...6 yaşında 1-ci sinfə gedəndə elə zənn edirdim ki, orta məktəb fənn, ali məktəb, institut isə telepatik təzahürlər (fikirötürmə-qəbuletmə və sairə) üçündür. Erkən anladım ki, yanılmışam. Orta təhsil əvvəldən sona qədər məni qane etmədi. Əlaçılıq da mənə görə adi hal idi. Telepatiya-paranormal olaylar və sairə fərqli hallar, halüstü hallar, şüurlar haqqında kitablarım yox idi. O zamankı sovet mühitində belə kitablar müstəsna gizlilikdə, nəzarətdə idi. Əlacım ona qaldı ki, özüm-özümdən öyrənib.

Min bir telepatik təzahüratlar, bəzən də, ara-sıra paranormal hadisələr yaşayırdım. Bəd-xoş hadisələri öncədən hiss edir, sezir, misra, şəkil, sözlə xəbərdar edilirdim. Əvvəl elə bilirdim ki, bütün uşaqlar mənim kimi olur. Sonra dərk etdim ki,  belə deyil. Mənə “dəli”, “cinbala” damğasını da elə uşaqlıqda vurdular. Hirslənirdim, sonra xəbərdar edildim ki, həqarət edənlər fərqliliyi təsdiq edir. Gülümsədim... “Dəliliyə” və “cinliliyə” marağım artdı. Birincilərdə fərqli şüur hallarını aşkarladım. İkincilərdə isə gözəgörünməzliyi, bilinməzliyi, sürətliliyi və sairələri... Lazımsız qorxu hisslərindən arındım, təmizləndim. Şəhərimizin “dəliləri” xətrimi elə uşaqlıqdan istədi. Düşüncədə, hərəkətlərdə sürətliliyi də sanki cinlərdən öyrəndim. Az vaxtda çox işlər görə bilirdim. Uşaqlığımın, yeniyetməliyimin bərəkətləndirildiyini hiss edirdim. “Drujba”- odundoğrayan motor ideyasını atama yuxu vasitəsi ilə verdim. Yeniyetməliyim, gəncliyim Hadrut meşələrində atamla birgə odun doğramaqla, kəsməklə müşayiət olundu. Min bir gözəlliklər yaşadım... Yoxsulluqdan qurtulduq. Pis o idi ki, məni qismən atam istisna, nə ailədə, nə məhlədə, nə də şəhər mühitində anlamadılar. Bu gerçəklikdən təkliyə çəkildim, ancaq erməni meşəbəyləri nəinki məni üstün tutdu, hətta atamla da dostlaşdılar. Sonra Martunidən (Xocavənd) şərab zavodunun direktoru Arsonu mənə kirvə etdilər. Gözəl insan idi. Milliyyətə deyil, insanlığa, böyüklüyə önəm verənlərdənəm. Erməni mühitinin çox sirrini bildim. Bütün meşələrdə marixuana, narkotik plantasiyalarına qədər. Heç vaxt heç yerdə dilə gətirmədim, hətta atama da demədim.

Ziddiyyətimiz Qarabağ mövzusunda olurdu. Məni hətta ermənilərin ağıllı adamları da müdafiə edirdi. 7 mağaza müdiri oldum Füzulidə. Kasıb həmyerlilərimə və bizə sayğı duyan ermənilərə həmişə hörmətlə yanaşdım. Ziyarətlərinə həmişə getdim meşəbəylərin.

İnformasiyalardan və gərginlikdən çox yorulurdum. İllah da ailəmizdə olan anlaşılmazlıqlardan... Nəhayət, içkiyə başladım və informasiya qəbulundan imtina etdim. Bu ən azı 40 il sürəcək çox böyük, dəhşətli səhvim idi. Görəvdən imtinanın ağır cəzalandırılacağı xəbərdarlığını almışdım əlamətləriylə. Ancaq Qarabağın, Füzulinin əlimizdən alınacağı məni həqiqətən dəliyə çevirirdi. Nəhayət, 1981-ci ildə şəhərin mərkəzi küçələrində ağ divarlara gecələr kömürlə yazdım ki, Qarabağ işğal olunacaq. Moskva Bakıya, Bakı Füzuliyə ciddi təsir göstərdi. Üç ay KQB yazı müəllifini axtardı. Uzun haqq-hesabdır. Gündüz mağazamı işlədir, gecələr isə içirdim. İçməyim İlahi Görəvdən imtina üçün idi. Nəhayət bilə-bilə həbs olundum. 4 ilə qədər həbs həyatı yaşadım. Füzuli, Şuşa, Bakı, Rusiya həbsxanaları güzargahlarım oldu. Kriminal dünyanın şəxsiyyətləri Vaçkos, Tofiq Əhmədov, Gəncəli “Vağzallı” Rasim, Bakılı dərin insan, avtoritet Mehranqulu oğlu Ənvərlə dostluq münasibətlərim oldu. Həbs həyatının dərinliklərinə daldım. Kitab oxudum, xəttatlığı öyrəndim, incəliklərini mənimsədim, Füzuliyə dönəndə şəhərin lap mərkəzində 150 min dollarlıq xəttat, hədiyyə, qravüra, tərtibat, geyimlər mağazasını açdım. Şəxsi idi. Müharibə başlayanda Xalq Cəbhəsinə üzv olmadım. Ancaq bu quruma kömək etdim. Rayonda xalq kəşfiyyatı özəyi yaratdım. Həftəlik hesabat verdim yazılı. Müharibəni 7 il öncədən deyən adam hakimiyyətə kimin gələcəyini də bilməmiş olmazdı. Elçibəyi telefonla dəvətlə Füzulidə qəbul etdim. Çox mətləblər anlatdım ona. Başım çox qarışdı. Yüzlərlə fikir əməliyyatları keçirdim. Siyasi, ideoloji, hadisələrin nəinki ortasında oldum. Hətta onları açıqlayıb, öncədən xalqa anlatdım. 150-ə qədər erməni dinc əhalisini, hətta bərk gedənlərini, ölüm-itimin, işgəncənin əzablarından qurtardım. Onlardan da çox xüsusən Füzulidən və Azərbaycanın çox yerindən olan insanları. Başım o qədər qarışdı ki, Füzuli İcra Hakimiyyətinin və şəhər sovetinin komisyon maqazinimə borclu olduğu 200 min manata qədər dolları, pulu 1991-93-cü illərdən almağa cəmi 2 gün vaxt sərf etmədim. Bu da bir səhv idi. Ancaq ortada dəhşətli səbəb vardı. Bunu nə vaxtsa deyəcəyəm...

İnsan niyyət edəndə kainat sistemi onu niyyəti istiqamətində çalışdırır. Mən də xalq kimiyəm. Xalqımız Vətən, dövlət bir yana, hətta xalqlılığından da özü üçün istifadə edə bilmir. Əksinə, sui-istifadələr yaradır. Sevgini, sayğını layiq olmayanlara sərf etmək doğru deyil. “Keçmiş olsun” ifadəsi bir az təsəllivericidir. Ömrü cahillərə, cahilliyyətə sərf etmək də hardasa bir cahillikdir. Yalan niyə yazım? Əlimdən gələni etdim, içimdən gələni də yazıram, keçmişi dəyişmək olmur. Keçmişdəki baxışlarımı dəyişməyə, ən azı onlara korrektələr etməyə məcburam. Qarabağ müharibəsi başlamazdan öncə uşaqlıqdan Qarabağ dərdi ilə yaşadım.

QARABAĞ VƏ DİGƏR PROBLEMLƏRDƏN ÖNCƏ AZƏRBAYCANIN, SÖZDƏKİ TÜRK DÜNYASININ ŞÜUR PROBLEMİ HƏLL OLUNMALIDIR. Xəyal edilən hər şey gerçəkləşə bilər. Qədər, qismət, nəsiblənmə, çalışmağa, zəhmətə, xüsusən şüura aşiqdi. Xalqla həmdəm olmayanlar xalqın ruhunu duya bilməz. ƏN DƏHŞƏTLİ QUDURĞANLIQ PUL-PARA QUDUZLUĞUDUR.

...Səmadan ərzə, yer kürəsinə informasiya, bilik axını olur. Zaman zamanları (olacağı olmuşların) xəlbir-ələyindən, analizindən keçirib ip ucları ilə, izlərlə getməyi təlqin edir. İçi boş adama sezgi, ilham, informasiya, əlamətlər, işarətlər gəlməz. Hətta gəlsə belə anlamaz. Hər sahənin adamına görə gələn informasiyaların hansı məqsədlə işlənəcəyi kosmik ötürmədə nəzərə alınır. Bu gerçək də insan beynində kosmik əlaqədə bir neçə xəbərləşmə, informasiya kanalının mövcudluğunu göstərir. Kainatın, sistemin informasiya əlaqəsidir bu. İdrakı açıq olanlar alar. İnsanlar həqiqətən fərqli substansiyalardan, kanallardan məlumatları qəbul edir. Sezgi, informasiya qəbulu, əlamət, işarətlər mənəvi aləmə açıq olmayanlar üçün deyil ki, onları təhlil də edə bilələr. Cəmiyyətdə əxlaqi aşınma artdıqca sözügedən əlaqələr, informasiyalar, ötürmələr də azalır. Çünki insanlıq keyfiyyəti, frekanslar aşağı düşür. Bu ümumiliyə aid məsələdir. Daşıyıcılar diqqət edər. Əsk halda özünü xərcləmiş xalq(lar) gəncliyini, yeni nəslini də xərcləməyə məhkum hala gələr. Aşınma şiddətlənər. Qorxunun hakim olduğu cəmiyyətdə kütləvi psixoloji qorxu, vahimə mənəvi terror effekti yaradar. Qorxular fərqlidir, qorxudan istifadələr də... Qorxunu özgüvənlə dəyişmək vacibdir. Çünki qorxu qaldıqca qorxulan hallar da nəinki qalacaq, hətta artacaq. QORXU ZÜLMÜ KÜTLƏVİ HALA ÇEVİRİBSƏ, MÜBARİZƏ DƏ KÜTLƏVİ OLMALIDIR. Yəni xalq xəstədirsə, həkimi də özü olmalıdır. Allahın şəfi ismindən şəfa gələr.

Bərəkət umana, hərəkət lazım,

Bu ata sözüdür, daha nə yazım?

Zamanlararası və hər zamanda ünsiyyət, əlaqə vasitəsidir söz. SÖZ KODDUR, andlaşma və anlaşma yaradır. Atalar hikmətli sözlər ilə məhrumiyyətləri düşünərək, xilas yollarını hikmətli sözlərdə daşlaşdırıb. Əməl lazım. Unutmayın, kainat sistemi xalqın haqlı istəklərinə uyğun cavab verməyə hazırdır. Yetər ki, israrlı istək və istəyə uyğun hərəkət ola.

Hərbi prokurorluq önündə Azərabycanın simvoluna çevrilən ağbirçək Validə ananın, həmçinin bütün qadınların cəsarətindən kişilər ibrət almalıdır. İZDİHAM - yaradanda izdiham maqnetizmi ilə xalq haqlı istəklərini gerçəkləşdirə bilər. Kainata toplu, səfərbəredilmiş enerji yayanda SİSTEM mütləq cavab verir. Bu qanunauyğunluqdur. Hər insan yerdən göyə antennadır. Biri var insanın yerdən göyə tək antenna olması gerçəyi, biri də var kütləvi, izdiham antennalığı... Kütləvi antenna təbii ki, daha güclü olar. “Oxu!” əmri yalnız kitablara aid deyil. Kainatdakı sistemin işləyiş şəklini oxumaq vacibdir.

Əziz Azərbaycan xalqı. Ölkə rəhbəri “SİQNAL VERİN” ifadəsində əslində çıxış yolunu göstərib. Sənə də kütləvi siqnal verməkdən, XALQ GÜCÜ İLƏ OYNAMAQDAN BAŞQA YOL QALMAYIB...

Kaş rəhmətik Elçibəy Kələkiyə gedən gecə bunu sənə televiziya ilə deməsə də, heç olmasa radio ilə deyəydi... Kütləvi inamı sehrləyib özündə toplayaraq sonda yanlış addım atanda xalq nəinki büdrəyir, hətta yıxılır da. Xalqın və insanların istənilən mürəkkəb məsələni başdan sona izləmə, və doğru analiz etmə qabiliyyəti olmalıdır ki, taleyi ilə oynaya bilməsinlər, hiylə ilə aldatmaq imkanları olmasın.

İnsanların nə yazıq ki, tələ yemini qamarlamaq xisləti var. Günahların nələrdən ibarət olmasının cavabında tarix gerçəyi dəli kimi sevər.

Xalq uşaq kimi məsum olur. Xalq problemlərinin həllini üzərinə götürdüyü insanın həsrətini çəkər. Rəhmətlik Heydər Əliyev həsrət kartını vəd anonsları ilə lehinə çevirmişdi... Bundan öncə də kadrlarını...

...Vətən millət üçün onilliklər uzunu məşəqqətli zəhmətlərin bəhrəsi sonda məhrumiyyətlərlə dolu ömür olsa da, Vətənə, xalqa sevgidən, xidmətdən peşimanlıq duyulmaz. Şəhidlərin şəhidliyi ibrətlərlə dolu...

SONDA

2015-ci ildə “Uzaqları yaxından görənlər” (Yəhudilər) kitabını yazmağımda səbəblər, məqsədlər xeyli idi. Vibrasiya yaratdım və davam etdirdim. Yəhudiliyə münasibətləri araşdırdım, hələ təqdim etməmişəm. Atamın vəsiyyətini gerçəkləşdirdim. 7 ildir ki, heç bir təmənnada olmadım. Sevginin təmənnası olmur. Bir gizli məqsədim də vardı ki, nə vaxtsa Yəhudi dünyasından bir xahiş etməyə cüzi də olsa haqq qazana bilim. Xalqımın dərdini deyim. İndi qismən deyirəm: Xalqımız ilə hakimiyyətimiz arasında anlaşma umuram. Mən şairəm, inqilabçı deyiləm...

Nə isə...

20 yaşıma qədərki yoluma yeni tərzdə dönmək niyyətindəyəm. Həzrət Xızır gerçəkliyindəki qavrayışlarımı Nikola Tesla varlığında telepatik sintezlərlə birləşdirərək “Uzaqları yaxından görənlər”i (Yəhudilər) dünya gedişaatına uyğun tamamlamağa istəkliyəm. Həyatımın sonuna qədər yaradıcı potensialımı bu istiqamətə həsr etməyi düşünürəm. İkilik hikmətli, fəlsəfi misralarım və alleqoriyalarım çoxdan da çox. Dahilər dahisi Teslanın enerji, frekans, titrəşim anlayışlarını cüt misralarda yerləşdirirəm. Çətindir, mümkünsüz deyil, məncə yalnız türk deyil, poetik dünyada bir ilk olacaq. MOTİVASYONUM YƏHUDİ DÜNYASINA İDENTİFİKASİYAMDIR. 

P.S. Növbəti yazıda “SİMVOL”dan, Həzrət Xızırla dahilər dahisi Tesla sintezindən, Mesaj janrından və digər özüməxas yeniliklərdən söz açmağı düşünürəm. Fərdi yeniliklər yolunu  ideoloji ixtilaflardan uzaqlaşmaqda altetnativ, məcburi seçim kimi gördüm. ƏLVİDA, İXTİLAFLAR CƏNGƏLLİYİ!     

fPaylaşmaq

Whatsapp