-1977-ci ildə İranın Miyan vilayətində anadan olmuşam. Fars dili və ədəbiyyatı ixtisası üzrə ali təhsil almışam. Zəncan şəhərində “Pınar” yayım evi açmışdım. Türkcə, farsca kitablar çap edib yayırdım. 11 ildən sonra məni pantürkist, ölkə bölücü, Azərbaycan və Türkiyə casusu ittihamları ilə məhkəməyə verib, həbsə atmaq istədilər. Uşağımı götürüb İrandan qaçmaq məcburiyyətində qaldım. Ofisimi bağladılar, iş icazəmi ləğv etdilər, bütün kitab satış dükanlarımı bağladılar.
Azərbaycan və Türkiyə şairlərinin şeirlərini tərcümə edib iki əlifbada yayırdım. İki dəfə İranın fəal yayımçı mükafatına layiq görülmüşdüm, ədəbiyyat yarışlarında yüzlərcə şərəf mükafatları almışdım
Türkiyədə bir il yaşadım, şeir və ədəbiyyat proqramlarına qatılaraq “Günaz tv”də canlı olaraq fəaliyyətimi davam etdirirdim.

– Nə vaxtdan Almaniyadasınız?

– 2014-cü ildən. İndi Birləşmiş Millətlər Təşkilatının müşaviri kimi Azərbaycan insan haqlarını müdafiə edən “Arc” Cəmiyyəti ilə əməkdaşlıq edirəm. Bir neçə dəfə Cenevrədə BMT-nin rəsmi iclaslarında çıxış etmişəm.
2017-ci ildən Berlin şəhərinə köçmüşəm və “İşıqYol” Azərbaycan mədəniyyət və ədəbiyyat dərnəyini qurmuşam. Hazırda dərnəyin rəhbəriyəm və mənəvi dəyərlərimizi qorumaq üçün çalışıram. 4 şeir kitabım çıxıb. Güney Azərbaycanın ədəbiyyatı, mədəniyyəti haqqında onlarca məqaləm və konfranslarda çıxışlarım olub və yayılıb.

– İranda İslam inqilabı öncəsi soydaşlarımıza ana dilində təhsil vədi verildiyi barədə məlumatlar var. Bu vədə əməl edildimi? Azərbaycan dilinə münasibətdə şahın dövrü ilə İslam inqilabından sonrakı dövr arasında nə fərq var?

– Əslində ana dilimizə təzyiqlər lap çoxdan, keçən əsrin 20-ci illərindən başlayıb. Qacar hökuməti ingilislərin əli ilə yıxılandan və Pəhləvilər hakimiyyətə gətiriləndən sonra ana dilimizin də qara günləri başlayıb. Rza Pəhləvinin 53 illik hakimiyyəti dövrü dilçilər tərəfindən ana dilimizin “qara günləri” adlandırılır. Çünki xalqımızın ən amansız assimilyasiya siyasətinə, satqınlığa məruz qalması, insanların milli heysiyyətinin tapdanması məhz bu dövrə təsadüf edir. Pəhləvi hökumətinin məqsədi İranı tam birləşdirmək idi və bu birləşdirmə adı ilə başqa millətlərin dili, mədəniyyəti fars dili, fars mədəniyyəti kimi təqdim olunurdu. Başqa millətlərin varlığınının unutdurulması siyasəti yürüdülürdü. Bunun üçün çox şeyi sınaqdan keçirdilər, çox tədbir tökdülər. Məsələn, Mahmud Əfşar bir neçə özü kimi paniranistlərlə bərabər “Bünyadi-Əfşari”  təsis etmişdi (buna “Əfşar dərnəyi” də deyə bilərik). İlk addımlarından biri Təbrizdən, digər Azərbaycan şəhərlərindən azərbaycanlı uşaqlarını anadan olandan öz ailələrindən alıb, fars ailələrinə, yaxud yataqxanalara vermək idi. Bu uşaqlar doğulandan ana dilində bir kəlmə belə eşitməməli, ancaq fars dilli mühitdə böyüməli, fars dilində təhsil almalı idilər. Sonra da 7 yaşında gətirib öz ailələrinə verir və bunun nəticələrinə baxırdılar. Bizə zülm edərək bu cür qeyri-insani təcrübələr aparırdılar. Bizim üçün Pəhləvi dövründən belə sıxıntılar başlandı, Rza şahın əmri ilə bütün İranda Azərbaycan dili qadağan olundu.  Hətta əsası 1894-cü ildə Mirzə Həsən Rüşdiyyə tərəfindən qoyulmuş “Vətən dili” adlı ana dilli mədrəsə də bağlandı. Yalnız bir il – Seyid Cəfər Pişəvərinin zamanında demokratik firqə dövründə ana dilimizə qoyulan qadağalar aradan götürülmüşdü. Uşaqlar ana dilində təhsil alır, soydaşlarımız ana dilində kitablar oxuyurdular. Milli hökumət dağılandan sonra ana dilimizdə olan bütün kitabları bir yerə toplayıb yandırdılar və ona da “kitab yandırma şənliyi” adı qoydular. Belə zülmlər çox olub, hətta bir uşaq öz kitabını yanğına vermək istəmədiyindən onun əlini oda tutmuşdular ki, kitabı buraxsın.

– Şərifə xanım, biz xalqımıza, dilimizə qarşı törədilən bu cinayətlə  Xalq şairi Səməd Vurğunun yaradıcılığında tanış olmuşuq. Onun bu barədə məşhur bir şeiri var – “Yandırılan kitablar”. Çox ağrılı, fəryad dolu bir şeirdir.

Cəllad! Mənim dilimdədir bayatılar, qoşmalar,
De, onları heç duydumu sənin o daş ürəyin?
Söylə, sənmi xor baxırsan mənim şer dilimə?
Qoca Şərqin şöhrətidir Füzulinin qəzəli!

– Bəli, bu amansızlığı biz, güney azərbaycanlılar  daha çox hiss edirik, çünki ana dilimiz  çox zülmlərə və assimilyasiya siyasətinə məruz qalıb. Bu haqda yazsaq, ya danışsaq, bir kitab bağlamaq olar. Mənim  danışmağa sözüm çoxdur, çünki anadan olandan, bu dili danışmağa başlayandan bu əziyyətləri, xəyanətləri hiss etmişəm.

– Sonra İslam inqilabı baş verdi…

– Bəli. Rza şahın devriləndən sonra inqilabın təməli hələ qurulmamış vaxtda bir az yumşalmalar hiss olunur, qismən azadlıq verilirdi. Ana dilində kitablar, məcmuələr çıxır, konstitusiyada məhəlli dillər adı altında, Azərbaycan dilində də qəzetlər, məcmuələr çıxarılmasına icazə verilirdi. İran Konstitusiyasının 15-ci maddəsinə görə, etnik azlıqların ana dilində – məhəlli dildə təhsil almasına icazə verilirdi. 19-cu və 48-ci maddələrə görə, millətlər arasında ayrı-seçkilik qadağan idi, başqa xalqların təqib və təzyiqlərə məruz qalması yolverilməz hesab edilirdi. Təəssüf ki, bu günə qədər bunların heç birinə əməl olunmayıb, əksinə, İslam cümhuriyyəti  tam qurulandan sonra əvvəlcə azərbaycanlıların başını səkkizillik müharibə ilə  qatdılar ki, Azərbaycan xalqı, Azərbaycan dili üçün nəzərdə tutulmuş planlar işləməsin, arxa planda qalsın. Şahlıq dövründən başlayan toponimlərin dəyişdirilməsi prosesi daha da geniş vüsət aldı. Hətta müharibə dövründə də kəndlərin, dağların, təpələrin adları qəribə  fars adları ilə əvəzlənirdi. Adları oxşadaraq  anlamsız, pis  mənalı sözlərlə əvəz edirdilər. Məsələn, Təbrizdə Sarıqaya adında bir yer var idi, yeni adını guya köhnəyə uyğunlaşdıraraq “Sarıqiyyə” qoyublar ki, bu da “oğurluq məkanı” mənası verir.

İslam dövləti qurulduqdan sonra yenə də şahlıq dövründə olduğu kimi, paniranist fikirlər islami pərdəyə bürünərək altdan-altdan yürüdüldü və qəbul olunan qanunlar kağız üzərində qaldı, konstitusiyaya əməl olunmadı, təzyiqlər əvvəlki kimi davam etdirildi. Toponimlərin dəyişdirilməsi, övladlarımıza milli adlarımızın qoyulmasının qadağan edilməsi bu günə qədər də davam edir. Təbriz radio-televiziyasında, bəzi ostanlarda, məsələn, Zəncanda, Ərdəbildə, Həmədanda farsca gedən verilişlərdə, cüzi də olsa, Azərbaycan dilində süjetlər gedir. Verilişin yarısı, ya da daha az qismi milli dilimizdə aparılır. Həmin az müddətdə də danışılan dil insanları doğma dildən daha çox uzaqlaşdırır (caydırma dil). Məsələn, cümlə farsca deyilir, sonunda feil Azərbaycan dilində olur. Çox əcaib bir dil alınır. Rəsmi idarələrdə, təhsil müəssisələrində də azərbaycanca danışmaq istəyənlər istər-istəməz əsasən farsca danışır, doğma dildən çox az istifadə edirlər, yalnız cümlənin sonunda feili ana dilində deyirlər. İnsanların da bir günahı yoxdur, çünki qulaq artıq bu danışığa öyrənib, beyinlərə bu cür yeridilib. Mən özüm ali məktəbi bitirdikdən sonra iki ilə yaxın Zəncan televiziya və radio şirkətində işləyərkən onların bu xain siyasəti ilə üzləşmişəm. Əvvəlcə mən yazarlığa başlayanda dedilər ki, sən Bakı dilində yazırsan. Mən deyəndə ki, bu, Bakının dili deyil, bizim ədəbi dilimizdir. Qəbul etmədilər. Qarşımda belə bir tələb qoydular ki, yazı dilinin 60 faizi farsca, qalanı azərbaycanca ola bilər. Mən bu tələbi qəbul edə bilmədiyimdən radiodan çıxdım, yalnız televiziyada “Yaşıl yarpaq” adlı bir müəllif proqramı aparmağa başladım. Bu verilişdə aşıqları, şairləri görüşə dəvət edirdim. Hətta bu halda da mənə təzyiqlər davam edirdi, verilişdə fars dilindən az istifadə olunduğunu irad tuturdular. Guya insanlar bu verilişi başa düşmür, bir-birindən uzaqlaşır, bu da milli birliyimizə ziyan vurur. Nəhayət, bu verilişi məndən aldılar və məni cəzalandırdılar. Mən də təzyiqlərə davam gətirməyərək ordan çıxmalı oldum.

– İranda yaşayan ermənilər milli ad və soyadlarını qoruyur, amma azərbaycanlılara yasaq qoyulub. Yəni İranda yaşayan soydaşımız övladına Sevil, Anar, Aygün adı qoya bilməz. Yasaq rəsmidirmi? Rəsmidirsə, hansı qanun və ya qanunvericilik aktına əsasən?

– Bu dövlətin adı islam dövləti olsa da, islamla əlaqəsi yoxdur. Azərbaycanlıların, kaşğarların, türklərin öz dilində danışmağa, təhsil almağa ixtiyarı olmadığı, hətta buna görə cəzalandırıldıqları halda, az sayda olan ermənilər bütün azadlıqlara malikdirlər. Uşaqları ana dilində yazıb-oxuyur, özləri bütün haqlardan, hətta daha artığından faydalanırlar. Bütün bu ayrı-seçkiliklər, ikiüzlülük, yalançı islamçılıq gözümüzün önündə baş verir. Övladlarımıza öz milli adlarımızı qoya bilmirik, buna görə cəzalandırılırıq. Rəsmi yasaq olmasa da, öz dilimizdə danışmağa, övladlarımıza milli adlarımızı qoymağa imkan vermirlər. Hətta dükan, müəssisə adları da farsca olmalıdır. Mənim yayın evim var idi, adını “Pınar” (türkcə bulaq) qoymuşdum. Əvvəllər mənasını başa düşmədilər, dedim ki, bu sözü fars mifologiyasından götürmüşəm. Sonralar yayın evini bağlayanda məni məhkəmələrə çəkdilər, adın mənasını öyrəndiklərindən dəyişib fars sözü işlətməyi tələb etdilər.

– Valideyn övladına azərbaycanlı adı qoymaqda inad etsə, onda necə?

-Elə ailə var ki, övladı iki ildir, doğulub, rəsmi sənəd ala bilmir, çünki onların dediyi adı yox, azərbaycanlı adı qoymaq istəyir. Bacım öz oğluna Güntay adı qoymaq istəyirdi, imkan vermədilər. O da iki ay gözlədikdən sonra vaz keçməyə məcbur oldu. Amma insanlar həqiqətən də dirənirlər, bəzən öz istəklərinə nail olurlar, bir neçə ay, il gözləsələr də, istədikləri adı qoya bilirlər, bundan sonra o ad rəsmi siyahıya düşür və qəbul olunur. Yaxşı haldır ki, bu sahədə artıq müsbət irəliləyişlər var, insanlar təzyiqlərlə üzləşsələr də, uzun-uzadı mübarizə aparsalar da, öz istəklərinə çata bilirlər. Xalqımız çox sıxışdırılsa da, artıq öz kimliyini, öz varlığını sübut etmək istəyir və getdikcə buna daha çox nail ola bilir.

– İranda -Təbrizdə Azərbaycan dilində radio-televiziya verilişləri yayımlanır. Amma dil yarı ərəb, yarı türk, yarı farscadır. Əvvəllər Təbriz radiosuna “Əziz və hörmətli dinləyicilər” əvəzinə “şenəvəndiqane-əzizo möhtərəm” deyirdilər. İndi vəziyyət necədir? Yenə də mi radio verilişlər təmiz Azərbaycan dilində deyil, qarışıq dildə aparılır? İzafətdən, farsca sözlərdən yenə də mi çox istifadə edilir?

–  İranda iki il televiziya və radioda yazar və rejissor olaraq programlar düzəldib aparmışam. Azərbaycan dilində gedən “Yaşıl yarpaq” adında verilişimiz şairlər və aşıqlarla görüşdən ibarət idi və çox böyük maraq doğurmuşdu. Bu da hökumətin ana dilimizin yayılmaması siyasətinə uyğun gəlmədiyindən qarşısını aldılar və radio-televiziya binasına girməyimizi qadağan etdilər. Bütün lisenziyalarımı əlimdən aldılar.

– Kitab mübadiləsi Güneydə ana dilinin öyrənilməsində, inkişafında əvəzsiz rola malik bir vasitədir. Bildiyimizə görə, xarici ədəbiyyat mübadiləsində əcnəbi dillərdə kitab mübadiləsi dünya praktikasında adi haldır. Bir neçə il əvvəl Axundov adına Milli Kitabxanada bildiridlər ki, İran Azərbaycanla kitab mübadiləsi çətçivəsində latın qrafikası ilə olan ədəbiyyat qəbul etmir. Bu, doğrudurmu, doğrudursa, necə əsaslandırılır?

– Bayaq dediyim kimi, Zəncanda yayım evim var idi və mən orada bədii kitablar nəşr etdirirdim. Kitabda şeirlərin yarısı ərəb, yarısı Azərbaycan latın əlifbası ilə çap olunurdu ki, insanlarımız tədricən latın əlifbasına alışsınlar, öyrənsinlər. Təzyiqlərə görə yayım evini Kərəcə köçürdüm, orada da təzyiqlər davam edirdi. Çünki bu şəhərdə də azərbaycanlılar çox idi və çox kitab alırdılar, ana dilində, latın əlifbasında oxuyurdular. Beynəlxalq kitab sərgilərinə qoşulmaq istəyirdim, imkan vermirdilər. Şəhərlərarası fərdi sərgilər təşkil edirdim, onun da qabağını alırdılar. Hər bir vəchlə yayım evinin gəlir gətirməsini əngəlləyirdilər ki, işləyə bilməyək. Təzyiqlərə görə yayım evini Tehrana köçürməyə məcbur oldum. Orada farsdilli yayım evləri çox idi və biz çox gözə çarpmırdıq. Bir il fəaliyyət göstərdik, çox uğurlu il oldu. İl ərzində yazarlardan 300 kitab alıb çap etdirdik. İki il fəal naşir kimi çalışdım. Bütün bunları deməkdə məqsədim ana dilimizin İrandakı vəziyyəti barədə təsəvvür yaratmaqdır. Yazıçılar, tədqiqatçılar Azərbaycan dilində əsər yazmaq istəmirlər, çünki hər bir kitab ayrıca yoxlanır və tək-tək nəşrinə icazə verilir.

 Bu da çox uzun bir prosedir, aylarla uzanır. Mən artıq bu işin içində olduğumdan sifarişini aldığım kitabları diqqətlə oxuyurdum, bilirdim ki, hansı kitabların nəşrinə icazə verilməyəcək, hansı cümlələr qəbul olunmayacaq. Azərbaycan dilində yazılan kitabların nəşrinə çox çətinliklə icazə verirdilər, əksər hallarda vermirdilər və bu çox uzun bir proses idi. Çox zaman kitablar saysız-hesabsız ixtisarlarla, “qolu-qabırğası qoparılmış” halda qaytarılırdı, yazanlar buna da razı olurdular ki, heç olmasa, ana dilində öz kitablarını nəşr etdirib oxucuya çatdıra bilsinlər. Buna “yeksansazi” deyərdilər, İranın kitabları senzuradan keçirdiyi “İrşad” idarəsində şah dövrünün siyasəti davam etdirilirdi. Məsələn, kitabı kompüterə verərdilər, Azərbaycan sözünün yanında “güney” və ya “quzey” sözləri olsa, kəsərdilər. Koroğlu, Qaçaq Nəbi və b. milli qəhrəmanlarımızın adına qarşı dözümsüz idilər. Əgər bir sözün Azərbaycan və fars yazılış variantları var idisə, mütləq fars variantı yazılmalı idi, məsələn biz “Həcər” deyirik və yazırıq, fars variantı “Hacər” olduğindan belə yazılmalı idi. Baxmırdılar ki, sözü dəyişəndə, şeirin ölçüsü, vəzni pozulur, ahənginə xələl gəlir. Bu siyasətin nəticəsində tədricən kitab evləri, qəzetlər, məcmuələr bağlanırdı, ana dilində yazanlar azalırdı. Hər bir kitab, hər bir şeir, yazı, cümlə, hətta söz uğrunda mübarizə aparmaq, mübahisə etmək, saatlarla, günlərlə öz dediyini sübuta çalışmaq çox çətin idi. Bu gün təzyiqlər daha da artıb, şah dövründəki kimi Azərbaycan dilində danışmağa qadağalar qoyulub. Assimilyasiya prosesi davam etdirilir.  Əlbəttə, internet, sosial şəbəkələr olduğu bir dövrdə bu qadağalara qarşı mübarizə aparılır, insanlar öz haqlarını tələb edir.

– İranda yaşayan soydaşlarımızın latın qrafikasına keçmək cəhdləri olubmu?

–  Mən “Ana dilimiz bizim əlimizdə ən böyük silahımızdır”  başlıqlı bir məqalə yazmışdım. Bu məqalə çox böyük səs-küyə səbəb oldu, farslar məni tənqid etdilər. Çünki bilirlər ki, biz öz ana dilimizi öyrənsək, bu dildə yazıb-oxusaq, özləri demişkən, farsa nə ehtiyacımız olacaq? Onlar qorxurlar ki, biz öz tariximizi öyrənsək, klassiklərimizi oxusaq, Şimali və Cənubi Azərbaycan arasında bir fərq qalmayacaq, bu xalqın keçmişinin, tarixinin, mədəniyyətinin, şifahi və yazılı ədəbiyyatının eyni olması üzə çıxacaq, gənc nəsil də bunları oxuyub öyrənəcək. Cidd-cəhdlə bizlərdən gizlətmək istədikləri həqiqətlər ortaya çıxacaq və o zaman güney azərbaycanlıları fars əsarətində saxlamaq mümkün olmayacaq.

 Milli oyanışdan qorxurlar. Lakin bu oyanış artıq baş verib, xalqımız artıq köhnə qaydalarla yaşamaq istəmir, zaman-zaman öz etiraz səsini ucaldır və bu səs getdikcə gurlaşır. Məsələn, biz Cəlil Məmmədquluzadəni oxumaq istəyirik, onun “Urmiya xatirələri” ilə, “Molla Nəsrəddin” jurnalı ilə tanış oluruq və görürük ki, Mirzə Cəlil Bakıdan gəlib, Naxçıvandan keçir, Həmədanı, Urmiyanı gəzir, Təbrizdə jurnal çıxarır. Bunları oxuduqca, tanış olduqca şimallı-cənublu xalqın bir olduğu, eyni kökdən gəldiyi ortaya çıxır və insanlar Mirzə Cəlildən M.Ə.Sabiri oxumağa keçəcəklər, alimlərimizi axtarıb-arayacaqlar. Dünyaya Ərdəbildə gəlib, Bakıda göz yuman Söhrab Tahiri tanıyacaqlar və tədricən öz milli varlıqlarını, əsl-nəsillərini dərk edəcəklər. Biz öz tariximizlə, mədəniyyətimizlə tanış olduqca fars dili kölgədə qalacaq, ədəbi-mədəni irsimizin üstünlüyü bilinəcək, artıq farslara ehtiyacımız qalmayacaq. Milli qürur hissimiz güclənəcək. Odur ki, dilimizə, millətimizə təzyiqlər bu günə qədər də davam edir.

– “Filoloji Araşdırmalar və Dil Monitorinqi Mərkəzi” dünyada yaşayan bütün azərbaycanlıların vahid leksika, qrammatika, punktuasiya və s ətrafında birləşməsi təklifini irəli sürüb. Sizcə, Cənubda bu ideyanı həyata keçirmək üçün nələr etmək olar və bu, realdırmı?

– Yeddi ildir ki, Almaniyada yaşayıram. Müxtəlif dərnəklərə qoşulmuşam, özüm də “İşıq yol” adlı bir dərnək qurmuşam. Burda ortaq dilə ehtiyac olduğunu daha çox hiss edirəm. Biz öz dilimizdən uzaq düşdüyümüz üçün çox araşdırma aparmışıq, çalışmışıq ki, mümkün qədər öz ana dilimizin sözlərindən istifadə edək. Ərəb-fars sözlərini dilimizdən çıxarmaq üçün müxtəlif bölgələrimizdə işlənən sözləri axtarıb tapırıq və dilimizdə işlək vəziyyətə gətiririk. Bir bölgədə farsca işlənən söz başqa bölgədə ana dilimizdə işlənir. Dilçilərimiz ərəb-fars sözlərini bu cür sözlərlə əvəz etməyə, Şimalı Azərbaycanda işlənən variantları qəbul etməyə çalışır. Hətta bəzi sözləri Türkiyə türkcəsindən götürməyə üstünlük verirlər ki, fars sözləri işlətməyək. Azərbaycan dilinin çox zəngin leksikası buna imkan verir. Hazırda dilimizdə belə təmizlənmə prosesi gedir. Bəlkə də, bu, quzey azərbaycanlılara o qədər də tanış hal deyil.

Biz çox istərdik ki, quzeyli-güneyli azərbaycanlılar üçün, eyni zamanda, xaricdə yaşayan soydaşlarımız üçün ortaq dil qaydaları qəbul edilsin, hamımız eyni sözlərdən, eyni qrammatik qaydalardan, eyni yazılış qaydalarından istifadə edək. O zaman bizim ünsiyyətimiz daha rahat olacaq, birliyimiz daha da qüvvətlənəcək. Bu gün mən Azərbaycan türkcəsində yazanda görürəm ki, mətndə ərəb-fars kəlmələri çoxdur, şimallı soydaşlarımız bəzən məni anlamır, deyirlər ki, Azərbaycan türkcəsini, onun yazı qaydalarını bilmirsən. Məcbursan ki, çox şeyi izah edəsən ki, anlaşılsın.

-Almaniyada vəziyyət necədir? Deyəsən, soydaşlarımız üçün orada ana dilində kurs təşkil etmək daha asandır?

– Berlində azərbaycanlı uşaqlar üçün dil kursları açılır, çox yaxşı nəticələr verir. Amma yenə də güneydən olan uşaqlarımızın bu kurslarda iştirakı bir az çətin olur. Çox yaxşı olar ki, dilçi alimlər güneyli dilçilərimizi də dəvət edələr, vahid qaydalar qəbul etmək yolunda addımlar atalar, hamımız üçün vahid dil qaydaları, yazı qaydaları qoyalar ki, bizim də ünsiyyətimiz asanlaşa, bir-birimizi daha yaxşı anlayaq, bir-birimizin kitablarını oxuyaq və s. Bilirəm ki, bu, asan məsələ deyil, dövlətin qərarı olmalıdır, addımlar atılmalıdır. Amma inanıram ki, nə vaxtsa mümkün olacaq.

– İnşallah. Bizə sözünüz?

– Mənə bu fürsəti verdiyiniz, ürəyimdən keçənləri deməyə şərait yaratdığınız üçün çox minnətdaram.

– Ana dilimiz uğrunda apardığınız mübarizəyə və gözəl müsahibəyə görə mən Sizə təşəkkür edirəm.

Gülyaz ƏLİYEVA