Azərbaycanda pedaqoji ixtisasları bitirən kütləvi işsizlər ordusu yaranıb.
Bunu müəllimlərin işə qəbulu (MİQ) üzrə müsabiqə zamanı da görürük. Bu il 10 min vakant yerə qarşı 60 min namizəd sənəd verib.
Müəllimliyə namizədlərin sayı çox, orta məktəblərdəki vakant yerlərin sayı isə azdır. Üstəlik də hər il müxtəlif universitetlərdə müəllimliyi bitirənlər də iş axtaranların sırasına daxil olur.
Bəs müəllimliyi bitirənlərin işsizlik problemi necə həll olunmalırıdır? Əgər iş yerləri yoxdursa, müəllimlik ixtisaslarına bu qədər tələbə qəbulu niyə aparılır? Bu, "işsiz müəllimlər ordusu" yaratmaq demək deyilmi?
Belə təkliflər var ki, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitet istisna olmaqla, bütün digər ali təhsil müəssisələrindəki pedaqoji ixtisaslar ləğv olunsun. Ya da ali məktəblərdəki pedaqoji ixtisaslara qəbul kəskin şəkildə azaldılsın.
TEZADLAR.AZ xəbər verir ki, məsələ ilə bağlı təhsil eksperti Nadir İsrafilov azedu.az-a açıqlamasında problemin yaranma səbəbləri və həlli yolları haqqında danışıb.
O deyib ki, pedaqoji sahədə yetəri qədər kadr artıqlığının yaranması danılmaz faktdır.
"Hazırda ölkəmizdə müəllimlərin sayı tələbatdan iki-üç dəfədən də artıqdır. Bu da səbəbsiz deyil. Yəqin ki, çoxlarına məlum olmamış deyil, keçmiş sovet dönəmində müəllim hazırlığı ilə məşğul olan üç ali məktəb (Pedaqoji İnstitut, Rus dili və Ədəbiyyatı İnstitutu və Xarici Dillər İnstitutu) bir də orta ixtisas məktəbi (Sabir adına Pedoqoji Texnikum) var idi ki, onların da məzunları ölkədə müəllimə olan tələbatı tam ödəyirdi. O zaman təhsildə tələb-təklif adlanan bir prinsip var idi. Həmin illər ərzində müəllimlərin işə qəbulu təyinatla olub. O zamankı Maarif Nazirliyi bütün rayonlardan tələbatı öyrənir və buna müvafiq tələbə qəbulu həyata keçirilirdi. Məzun ali məktəbi bitirəndən sonra, məsələn, Quba rayonundan idisə və oradan sifariş gəlibsə, onu Qubaya, Şəkidən gəlibsə, Şəkiyə, Lənkərandan gəlibsə, Lənkərana göndərirdilər. Ailə vəziyyəti nəzərə alınaraq azad təyinat alanlar da olurdu. Növbəlik əsasında onlar da ərazi üzrə işlə təmin olunurdular. Başqa sözlə, müəllim üçün işsizlik anlayışı yad idi.
Müstəqillik əldə ediləndən sonra bir çox digər sahələrdə olduğu kimi, təhsil sahəsində də müəyyən boşluqlar yarandı. 70-dən çox ali və orta ixtisas təhsili müəssisəsinin 30-a qədəri lazımi kadr potensialına və infrastruktura malik olmadan bilavasitə müəllim hazırlığı ilə məşğul oldular. 1929-cu ildən "Pedaqoji kadrların ixtisasının artırılması və yenidən hazırlanması", 1972-ci ildən isə “Müəllimlərin Təkmilləşdirmə İnstitutu” kimi fəaliyyət göstərən təhsil müəssisəsinin adı 2000-ci ildə dəyişdirilib “Azərbaycan Müəllimlər İnstitutu” oldu. Onun Gəncə, Ağcabədi, Qazax, Quba, Şamaxı, Şəki, Zaqatala kimi rayonlarda 11 filialı yaradıldı. Onların bir çoxunun taleyi yəqin ki, çoxlarına məlumdur. Bütün bunların nəticəsi kimi tələb-təklif prinsipi pozulmuş oldu. Zaman-zaman bir neçə filialda korrupsiya faktları aşkarlandı, saxta diplom qalmaqalları yaşandı, nəticədə institutun neçə filialı ləğv olundu, cəmiyyətdə instituta qarşı mənfi ictimai rəy formalaşdı.
Hələ bu azmış kimi, o zamankı Respublika və Bakı İxtisasartırma və kadrların yenidən hazırlanması institutlarında yenidən hazırlanma kurslarını elə “aktivləşdirdik” ki, nəinki yüzlərlə kimya, biologiya, coğrafiya müəllimləri, hətta baytarlar, zootexniklər, tibb bacıları və bir çox digər peşə sahibləri belə ibtidai sinif müəllimi kurslarında “yenidən hazırlanaraq” ibtidai sinif müəllimlərinə “çevrildilər.” Aylıq kurslar vasitəsi ilə “yenidən hazırlanmanın” effektsizliyi barədə nə qədər dedik, yazdıq, pedaqogika tarixindən və nəzəriyəsindən nümunələr gətirdik, əhəmiyyət verən olmadı. Dedilər ki, bəs bazar iqtisadiyatı, azad rəqabət mühiti hər şeyi öz yerinə qoyacaq. Nəticəsi nə oldu? İndi də deyirik ki, elə müəllimlərimiz var ki, bu gün öz ixtisasları üzrə 0-9 bal arası nəticə göstəriblər”.
