Müharibə! Bu söz deyilən kimi onda olan soyuqluq ilk andan insanı necə də üşüdür. Dağıntı, fəlakət, qapıları döyən şəhid və itkin düşənlərin acı xəbərləri gəlir gözümüz önünə. Ölənini “unudub”, itkinini axtarmağı da Mərzili kəndinin tarixində ilk dəfə İmran Niyaz oğlunun ailəsində 1992-ci ilin sentyabrında görməyimiz müharibənin yazdığı acı reallıq kimi, dahi Xudu Məmmədovun “...oğullar müharibədə ataların çiynində gedir” deməsi də müharibə faciələrinin başqa bir üzü deyilmi? “İtkin” sözündə də dünya boyda ağırlıq, ürəkləri yandıracaq həsrət, könülləri sızladacaq nisgil və insanın ömrünü yeyəcək qəm, kədər var...